Strona:Karol May - Szut.djvu/190

—   168   —

 — W takim razie jesteśmy na właściwej drodze. Czy pozwolisz nam zsiąść i spocząć?
 — Bądźcie pozdrowieni! Dokąd zdążacie?
 — Do Ibali. Jak daleko to stąd?
 — Możecie tam zajechać za trzy godziny.
 — A drogę trudno znaleźć?
 — Nawet bardzo łatwo. Czy rzeczywiście chcecie się udać do Ibali?
 — Słyszysz przecież! Na cóż mielibyśmy mówić fałszywie, skoro pytamy cię o drogę?
 Zrobił minę, jakby był zbity z tropu. Po tem wszystkiem, co o nas słyszał, nie mógł przypuścić, żeby podane miejsce było celem naszej jazdy. Zdziwiło go to zapewne, że wymieniłem tę miejscowość.
 — Czego tam szukacie? — zapytał.
 — Chcieliśmy tam tylko przenocować, a jutro pojechać dalej.
 — A dokąd?
 — Przez góry Fanti do Lesz (Alessio), leżącego nad morzem.
 Podczas tych pytań i odpowiedzi zsiedliśmy z koni i stanęliśmy naprzeciw obudwu. A więc to był ten niebezpieczny węglarz, dla którego życie ludzkie nie przedstawiało żadnej wartości! Przedtem nie mogłem mu się przypatrzyć dokładnie. Miał twarz buldoga, a wyraz jej nakazywał ostrożność. Nie zauważyłem podobieństwa między nim a siostrą jego, żoną handlarza węgli.
 Jego towarzysz był zarazem jego przeciwieństwem. Pominąwszy już czystość jego ubrania, miał wogóle w sobie coś wytwornego. Rysy jego otwartego oblicza układały się miękko prawie, jak kobiece. Jednakże bardzo łatwo mogły one niewprawnego w błąd wprowadzić.
 — Co rozkażesz, panie? — spytał Szarka w dalszym ciągu. — Może dać co do zjedzenia i wody dla koni?
 — My jeść nie będziemy, ale koniom potrzeba napoju. Czy jest tu jakie źródło?
 — Tak, zaraz za domem. Pozwolisz, że cię tam zaprowadzę.