Strona:Karol May - Szut.djvu/193

—   171   —

 Węglarz pojmował to widocznie także, ponieważ zaśmiał się z zakłopotaniem, a starając się odwrócić moją uwagę od naukowych wiadomości alima, odezwał się w te słowa:
 — Jesteście obcy w tym kraju, a jednak sami szukacie sobie drogi! To dowód wielkiej odwagi z waszej strony. Inni wzięliby przewodnika. Czemu wy nie zrobiliście tego?
 Teraz dopiero sprowadził rozmowę na pożądane tory. Musiał się przecież dowiedzieć, jakim sposobem wogóle, a po drugie: czemu bez konakdżego przybyliśmy do niego.
 — Waszym przewodnikom nie można zaufać — odpowiedziałem.
 — Nie? Jakto?
 — Mieliśmy takiego, który robił nam bardzo piękne obietnice. Miał nas aż tu przyprowadzić, ponieważ znał ciebie bardzo dobrze.
 — Mój znajomy? Któż to taki?
 — Oberżysta z Treska-Konak.
 — Znam go istotnie. To człowiek zacny i godzien zaufania. Czemuż nie przyszedł z wami?
 — Pozostał w sposób sromotny w tyle, zanim dotarliśmy do celu.
 — To dziwne bardzo z jego strony. Cóż miał za powód?
 — Sam zapytaj, gdy go spotkasz. Nie traciliśmy na to wiele słów. Domyślam się jednak, że znalazł towarzystwo, milsze od naszego i do niego się najprawdopodobniej przyłączył.
 — Co to byli za ludzie?
 — Z pewnością obcy dla ciebie.
 — Przecież znam się z wielu ludźmi!
 — Ale chyba nie z tymi, których ja mam na myśli, bo wydajesz mi się zacnym i uczciwym człowiekiem.
 — A oni nie byli tacy?
 — Nie, to złodzieje i rozbójnicy. To dwaj bracia, zwani Aladży, a z nimi jeszcze kilku innych.