Strona:Karol May - Szut.djvu/194

—   172   —

 — Aladży? — rzekł, kiwając głową. — O takiej nazwie nie słyszałem rzeczywiście dotąd.
 — Ja też tak przypuszczałem.
 — W takim razie dziwi mnie, że mój znajomy, konakdżi, udał się do nich. On wystrzega się wszystkiego, co się sprzeciwia prawom Koranu i padyszacha.
 — Jeśli tak było dotychczas, to teraz stało się inaczej.
 — A gdzież się znajdują ci zbóje?
 — Z tem się oczywiście przedemną nie zdradził. Może tobie wyjawi, gdy go zapytasz.
 — To powiedz przynajmniej, na którem miejscu was opuścił!
 — Któż to potrafi określić dokładnie! Było to w parowie. Jechaliśmy przez tyle dolin i wąwozów, że nie liczyliśmy ich wcale.
 Popatrzył na mnie z namysłem. Moja głupia odpowiedź nie zgadzała się widocznie z pojęciem, jakie sobie o mnie wyrobił.
 — Gdzie zatrzymaliście się ubiegłej nocy? — dopytywał się dalej.
 — U twego szwagra Junaka.
 — U niego? — zawołał z serdecznem uradowaniem. — W takim razie witam was z podwójną przyjemnością! Jak wam się Junak podobał?
 — Tak samo jak jego żona, a twoja siostra.
 — Nadzwyczaj mnie to cieszy. To ludzie bardzo mili, chociaż ubodzy. Niewątpliwie było wam u nich dobrze?
 — Tak, nikt nam nic złego nie zrobił.
 Oczekiwał widocznie obszernego sprawozdania. Tymczasem ja dałem mu ostatnią odpowiedź w sposób krótki i odwróciłem się od niego. On mimoto spytał:
 — Jak się to jednak tłumaczy, że konakdżi miał was do mnie właśnie zaprowadzić?
 — Nie miał, lecz chciał. Mówił o nadzwyczajnej piękności okolicy, o potężnych skałach i o wielu innych rzeczach.