Strona:Karol May - Szut.djvu/196

—   174   —

 Teraz także udałem, że mię jego słowa przekonały i pozwoliłem towarzyszom iść ze mną.
 — Ale strzelb nie możecie z sobą zabrać — rzekł.
 — Czemu?
 — Bo przeszkadzałyby wam. Wejście jest niewygodne, trzeba się tam czołgać po ziemi.
 — Dobrze, zostawmy więc strzelby tu. Przywiesimy je do siodeł.
 — Pistolety także!
 — To chyba niepotrzebne.
 — Nawet bardzo! Jak łatwo może pistolet wypalić, lub nóż skaleczyć, jeśli podczas czołgania się będą za pasem!
 — Masz słuszność. Złóżmy więc wszystką broń przy koniach! Towarzysze patrzyli na mnie w zdumieniu, ale poszli za moim przykładem. Węglarz rzucił uczonemu tryumfujące spojrzenie.
 — Teraz chodźcie! — wezwał nas. — Pokażę wam wejście.
 Skierował się wprost ku mielerzowi, a my za nim. Słuszne więc było moje poprzednie przypuszczenie, że stos ten łączy się z grotą. Stanąwszy przed nim, zwrócił się węglarz do nas:
 — Nikt nie domyśliłby się, że tu są drzwi do słynnej jaskini. Uważaj!
 Mielerz wyglądał tak, jak wszystkie inne: tj. jak stożkowaty kopiec z kawałków drzewa, przykrytych warstwą ziemi. Szarka pochylił się i odsunął na dole część tej warstwy. Ukazało się kilka desek, które on zaraz odjął. Ujrzeliśmy teraz otwór tak wielki, że człowiek mógł przezeń przeleźć.
 — Oto jest wejście — powiedział. — Właźmy więc!
 Odstąpił i dał znak, żebym pierwszy to uczynił.
 — Tyś jest przewodnikiem — rzekłem. — Leź najpierw!
 — Nie — odparł. — Najpierw najdostojniejszy.