Strona:Karol May - Szut.djvu/20

—   8   —

 — A gdyby ci się obiło o uszy ponownie, poznałabyś, czy jest to samo?
 — Z całą pewnością, panie.
 — Galingré?
 — Rzeczywiście tak. Przypominam sobie teraz całkiem dokładnie.
 — Jakie jeszcze wyjawili zamiary.
 — Już żadnych, ponieważ przybył szósty jeździec, łaciarz. Poskarżył się na wrogów, z powodu których rzucił się do Wardaru. Teraz wiem, że to wy jesteście tymi wrogami. Musiałam rozniecić wielki ogień i wysuszyć mu ubranie. Przez to i przez ranę starego zabawili u nas tak długo. Ten krawiec opowiadał, że gdzieś dostał bastonadę. Chodził tylko z trudem, a zamiast obuwia owinął nogi szmatami, wysmarowanemi łojem. Musiałam mu dać świeże szmaty, a ponieważ nie miałam łoju, zarznęli nam kozę. Czy to nie ohydne okrucieństwo?
 — Zapewne. Ile koza była warta?
 — Co najmniej pięćdziesiąt plastrów.
 — Ten mój towarzysz, hadżi Halef Omar, zwróci tobie pięćdziesiąt piastrów.
 Halef wyjął natychmiast sakiewkę i podał jej półfuntówkę.
 — Panie — spytała zupełnie zdumiona — czy płacisz za wszystkie szkody, wyrządzone przez twych nieprzyjaciół?
 — Tego nie mogę, gdyż nie posiadam skarbów padyszacha, ale jedną kozę wynagrodzimy ci. Weź pieniądze!
 — W takim razie cieszę się, że ufając ci, nie zamknęłam ani ust, ani domu mego przed tobą. Niechaj będzie błogosławione wasze przybycie i odejście. Błogosławiony niech będzie każdy krok wasz i wszystko, co czynicie!
 Wreszcie pożegnaliśmy się z tymi ludźmi. Posłali oni za nami niejedno jeszcze głośne słowo podzięki za dar otrzymany. Wróciliśmy do miejsca, z którego zbo-