Strona:Karol May - Szut.djvu/206

—   182   —

mu, podczas którego musieliby ci hultaje życie postradać. Wystrzelanoby ich z góry. To dla mnie nierozwiązalna zagadka.
 — Ona się wkrótce wyjaśni.
 — Naturalnie! Sam poszedłbym do baszty, albo posłałbym którego z parobków, ale nie możemy odejść. Te łotry przeklęte nie spuszczają z nas oka i trzymają palce na cynglach.
 — Przekonajmy się, czy pozwolą mówić z sobą.
 — Ja nie próbuję. Odważ się ty.
 — Zobaczymy!
 Alim zrobił ruch, jakby chciał wstać. Wtem usłyszałem rozkazujący głos Oski:
 — Siadać!
 Ujrzałem równocześnie, patrząc między nogi obadwu, że Osko i Omar przyłożyli strzelby do policzków. Uczony usiadł napowrót i zawołał:
 — Czy nawet ruszyć się nie wolno?
 — Nie, ani się odzywać. Jeszcze słowo, a strzelimy!
 Obydwaj zaczęli siarczyście kląć i wyzywać; wiedziałem już, że mogę się zdać na czujność mych towarzyszy i wylazłem powoli z zarośli, aby się udać do Halefa.
 — Czy słyszałeś co? — zapytał na mój widok.
 — Tak, lecz o tem potem. Chodź prędko!
 Poszliśmy ścieżką i spostrzegliśmy niebawem, że prowadziła, jak całkiem słusznie przypuszczałem, na górę. Skręcała w szczelinę skalną, gdzie potem przewijała się w górę zygzakami.
 Upłynęło sześć do ośmiu minut, zanim dostaliśmy się na górę. Tu ujrzeliśmy wśród większych drzew liczne stosy drzewa na węgle. Odgłosy siekier świadczyły o obecności ludzi.
 — To parobcy węglarza — rzekł Halef. — Jest nadzieja, że nas nie zaskoczą!
 — Nie obawiam się tego. Oni są po prawej stronie, a my zboczymy na lewo, gdzie widzisz koronę dębu tam wysoko.