Strona:Karol May - Szut.djvu/214

—   190   —

 — Już jesteś z powrotem. Pozwolisz nam więc ławkę opuścić?
 — Jeszcze nie. Nie powstaniecie, dopóki koni nie dosiądziemy.
 — A kiedy odjeżdżacie?
 — Zaraz. Za twe przyjazne przyjęcie zostawimy ci równie przyjazną przestrogę: Zasyp twoją jaskinię klejnotów i nie próbuj wabić już do niej nikogo. Mógłby ciebie spotkać los, który innym gotujesz.
 — Nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć!
 — Pomyśl nad tem! Jestem pewien, że mnie wkrótce pojmiesz. Gdy wrócę, pokaże się, czy posłuchałeś przestrogi.
 — Masz zamiar wrócić? Kiedy?
 — Kiedy będzie potrzeba; ani prędzej, ani później.
 — Panie, robisz minę do mnie, jak gdybym był najgorszym człowiekiem na świecie.
 — Bo też nim jesteś, chociaż są inni, którzy w złem doszli prawie tak samo daleko.
 — Cóż popełniłem złego? Czy możesz mi co udowodnić?
 — Przedewszystkiem jesteś kłamcą. Twierdziłeś, że nie znasz Aladżych, a tymczasem oni kilkakrotnie już byli u ciebie i tu ich nawet szukali żołnierze.
 — To nieprawda. Nie słyszałem o nich, a tem mniej widziałem u siebie.
 — A dlaczegóż ukrywasz ich konie?
 — Ich... konie? — spytał, urywając.
 — Tak. Widziałem je.
 — Co? Gdzie? Czyżby ci ludzie byli tutaj bez mojej wiedzy?
 — Cicho bądź! Niech ci się nie zdaje, że masz chłopców przed sobą. To właśnie, że się uważacie za mędrszych od nas, popsuło wam całą grę i nadal psuć ją będzie. Czy zaprzeczysz, że twój szwagier handlarz węgli był dzisiaj tutaj?
 — Czy chciał tu przyjść? Nie widziałem go.