Strona:Karol May - Szut.djvu/217

—   193   —

przedtem był mym przyjacielem; tak, gdyby to był nawet sam nasz effendi!
 Omar okazał się w tej chwili prawdziwym synem pustyni. Oczy mu się iskrzyły, a zęby zgrzytały o siebie. O zgodliwości i łasce nie było tu nawet co myśleć. Nieubłagany ton, z jakim mówił, zrobił na nas takie wrażenie, że zachowaliśmy głębokie milczenie. Potem, jak zwykle, pierwszy zabrał głos Halef:
 — Powiedziałeś nam wszystko, effendi, ale nie rozumiem jednego. Dokąd jedziemy?
 — Do Rugowej, do Szuta.
 — Bardzo dobrze, ale ja spodziewałem się więcej miłości bliźniego po tobie!
 — Skąd taki zarzut?
 — Wiesz, że mają nieszczęśliwego zawlec do jaskini i to w dodatku takiego jak ty, człowieka z Zachodu, a mimo to nie czynisz nic dla jego ocalenia.
 — Nie wiem, jak się do tego zabrać — odrzekłem dość obojętnie.
 — Nie? Allah! Czy tak nagle osłabły ci myśli?
 — Nie zdaje mi się.
 — Ale mnie się zdaje. Nic łatwiejszego, jak wiedzieć, czem pomóc temu człowiekowi.
 — No, czem?
 — Dać koniom ostrogę i pojechać cwałem do Rugowej, aby przeszkodzić jego pojmaniu.
 — Przybylibyśmy zapóźno, gdyż staniemy tam dopiero w nocy.
 — To odszukamy zaraz karauł i oswobodzimy go, żeby go nie zawleczono do jaskini.
 — Gdzie ten karauł? Jak się tam dostaniemy? Gdzie on tam siedzi? Czy spadną ci z nieba odpowiedzi na te pytania?
 — Czy sądzisz, że to takie trudne?
 — Nietylko trudne, ale wprost niemożliwe. Do kogo udasz się tam późną nocą po wiadomości? Wszyscy będą spali, a ci, którzy czuwają, to pewnie stronnicy Szuta.