Strona:Karol May - Szut.djvu/231

—   207   —

pan sobie jak było z nami; nie mieliśmy czasu do obrony.
 — To u niego zbyteczne. On nie głupi wpaść jak my w taką pułapkę.
 — Gdyby mu nawet nic nie zrobili, to jednak nie możemy liczyć na niego zanadto. Nie dowie się nigdy, co się z nami stało i gdzie jesteśmy.
 — To go pan właśnie nie znasz. Przyjdzie pewnie!
 — Bardzo wątpliwe. Byłby to ósmy cud świata.
 — Może się założymy?
 — Nie chcę.
 — Czemu? Ja twierdzę, że effendi wejdzie tu całkiem nagle. O ile się założymy?
 Nawet z tej sposobności skorzystał sir Dawid dla zakładu; była to jego namiętność. Ale tłómacz postąpił tak, jak ja zwykle czyniłem: nie zgodził się na to, lecz powiedział:
 — Nie mam ani pieniędzy, ani ochoty do zakładu, a ciekaw jestem, jak mu się uda wejść tu tak wygodnie.
 — To już jego rzecz. Daję głowę, że przyjdzie!
 — On już jest! — zawołałem głośno. — Wygralibyście zakład, sir.
 Nastąpiła chwila milczenia, poczem zabrzmiał tryumfujący głos Anglika:
 — All devils! To był jego głos! Znam go doskonale! Czy to wy, master Charley?
 — Tak, a Halef ze mną.
 — Heigh-day! To oni, to oni! Czy nie mówiłem? Zjawia się prędzej, niż się go można było spodziewać. O nieba, o rozkoszy! Teraz my będziemy baty rozdawać. Ale master, gdzie wy siedzicie?
 — Tu w kącie! Zaraz będę przy was.
 Halef mógł zostać, ja zaś spuściłem dolną część drabiny przez mur i przelazłem.
 — Tak, a więc jestem! Podajcie ręce i nogi, niech wam przetnę sznury! Potem zabierajmy się czemprędzej.