Strona:Karol May - Szut.djvu/245

—   221   —

 To poskutkowało.
 — Panie — rzekł — a nie zdradzisz, jeśli ci powiem?
 — Nie.
 — Ja nie chcę batów. Węglarz ma cztery konie, a jeden z nich jest doskonałym biegunem.
 — A więc Szarka nie jest ubogi?
 — O nie! Jego szwagier, Junak, także zamożny, choć tego nie okazują. Ukryli bardzo dużo pieniędzy.
 — Gdzie?
 — Tego oni nie wyjawią. Gdybym to wiedział, byłbym już dawno uciekł stąd z tymi pieniądzmi.
 — Jest tu tyle broni, więc musi być i amunicya?
 Znajdziesz wszystko w izbie pod łóżkiem, proch, ołów, kapsle i krzemienie do strzelb z zapałami.
 — Czy masz bliżej alima?
 — Nie.
 — Uczonym on nie jest, chociaż mi się jako taki przedstawił. Czem jest właściwie?
 — Tego nie wiem.
 — Ale znasz Karanirwana?
 Odpowiedział dopiero pod wpływem groźby.
 — Tak, znam go, gdyż często tu bywa.
 — Gdzie leży jego chan? Czy w samej Rugowej?
 — Nie, przed miastem.
 — A karauł, używany jako kryjówka?
 — W lesie, przez który dawniej prowadziła droga, stanowiąca granicę kraju Miriditów. Wzdłuż tej granicy zbudowane były liczne karauły dla jej ochrony; z nich pozostał, zdaje się, tylko ten jeden.
 — Czy widziałeś kiedy tę starą wieżę strażniczą?
 — Nie.
 — I nie słyszałeś nic o jej budowie i urządzeniu?
 — Nigdy. Szut trzyma to w wielkiej tajemnicy.
 — Lecz alim zapewne wie o tem?
 — Przypuszczam. Jest przecież zaufanym Szuta.