Strona:Karol May - Szut.djvu/246

—   222   —

 — Dobrze! Pokażesz mi teraz konie węglarza. Ale nie próbuj uciec! Patrz, te dwa rewolwery mają dwanaście strzałów. Biorę obydwa w rękę, a ty pójdziesz przedemną w odległości jednego kroku. Zastrzelę cię za pierwszym, zbyt nagłym ruchem. Naprzód!
 Poszedł przodem za dom i skręcił stąd pod kątem prostym na prawo, gdzie sam jeszcze dotychczas nie byłem. Dość wydeptana ścieżka, której nie zauważyłem poprzednio, prowadziła w zarośla, a wśród nich zrobiliśmy zaledwie dwadzieścia kroków, kiedy ujrzeliśmy przed sobą jakiś ciemny przedmiot, wysokości człowieka.
 — Tam są, w środku — rzekł.
 — Co to? Budynek?
 — Stajnia, zbudowana z kołów i gliny.
 — Ona wystarczy tylko na cztery konie. Gdzie reszta?
 — Po drugiej stronie za ogniskiem.
 — Tam, gdzie wczoraj stały konie Aladżych?
 — Tak.
 — To wiesz dość. Chodź napowrót!
 Zawahał się.
 — Panie — rzekł — widzisz, że ci jestem posłuszny. Zrób mi także przyjemność i powiedz, czy będziemy zabici.
 — Wam darujemy życie. Powiedziałem już to raz i słowa dotrzymam. Ale na jakiś czas was zamknę.
 — Gdzie?
 — W jaskini.
 — I więcej nic nam się nie stanie naprawdę?
 — Nie.
 — W takim razie dzięki! Spodziewaliśmy się czegoś o wiele gorszego.
 Zamknięcie nie przerażało go widocznie. Odgadłem jego myśli i rzekłem:
 — Nie będziemy dla was tacy łaskawi, jak wam się zdaje. Samym nie uda się wam uwolnić.