Strona:Karol May - Szut.djvu/247

—   223   —

 Zamilkł.
 — Drabiny już niema — mówiłem dalej.
 — Co? Drabiny? — spytał zakłopotany. — Ty wiesz o niej?
 — Tak, byłem już wczoraj w jaskini. Wleźliśmy przez dąb i chcieliśmy poznać wnętrze, z którego zamierzaliśmy dzisiaj wyswobodzić Anglika.
 — Allah! — zawołał zdumiony.
 — Byliśmy także dzisiaj, gdy tam alim rozmawiał z Anglikiem. Powiedz to tamtym, niech poznają, jak mało mają mózgu w głowie.
 — Ależ panie, w takim razie nie będziemy mogli z jaskini się wydostać! — rzekł zatrwożony.
 — Właśnie o to chodzi.
 — Więc mamy tam zginąć marnie?
 — Nie szkoda was wcale.
 — A wszak przyrzekłeś, że nic mi się nie stanie!
 — Tak i słowa dotrzymam. My wam nic nie zrobimy. Sami urządziliście tak strasznie jaskinię. Śmierć w niej dotychczas mieszkała, ponosicie winę sami, że wpadniecie jej w ręce.
 — Panie, tego chyba nie uczynisz Musielibyśmy zginąć tam z głodu i pragnienia!
 — Wielu, wielu innych zadusiło się tam także nędznie. Nie skrzywimy wam włosa na głowie, lecz wsadzimy was tam, gdzie były wasze ofiary; co się potem stanie, to już nas nie obchodzi.
 — I zasuniecie ten kamień?
 — Oczywiście.
 — O Allah! A więc stracony ratunek. Tego kamienia niepodobna od środka ani siekierą, ani nożem odsunąć. Będziemy bez narzędzi, a ze skrępowanemi rękami i nogami. Czy mnie nie obdarzysz swą łaską?
 — Czy na nią zasługujesz?
 — Wszak byłem ci posłuszny!
 — Ze strachu przed kulą.