Strona:Karol May - Szut.djvu/250

—   226   —

 — Mimo to ucieszysz się, gdy go usłyszysz.
 — Więc mów!
 — Powiedz mi najpierw, czy czujesz litość dla ludzi, którzy tam siędzą.
 Wskazał na jaskinię.
 — Wcale nie.
 — Kara, którą obmyśliliśmy dla nich, jest zbyt małą w porównaniu z ich zbrodniami. Jutro, lub pojutrze znów będą wolni, a potem wszystko prędko się zapomni. Czy nie byłoby dobrze zwiększyć trochę ich trwogę, żeby popamiętali ją dłużej?.
 — Nie miałbym nic przeciw temu. A jak to zrobisz?
 — Trzeba w nich wzbudzić mniemanie, że zginą tą samą śmiercią, jakiej poświęcili swoje ofiary.
 — A więc, że się uduszą?
 — Tak, rozniecimy ogień.
 — Przed jaskinią?
 — Naturalnie i otworzymy dziurę, ażeby dym mógł wejść do środka.
 — W takim razie uduszą się naprawdę.
 — O nie! Ogień będzie tylko ognikiem, a że pali się na powietrzu, więc dostanie się do wnętrza tylko mała część dymu. Mielerz był tak urządzony, że powodował przeciąg, czego — przy tym ognisku nie będzie. Niech tylko zauważą, że otwieramy jaskinię i, poczują dym, chociaż nie wejdzie go tam wiele, trwoga ich nie da się opisać. Nie prawdaż, zihdi?
 — Także tak sądzę.
 — Więc pozwól mi to zrobić!
 — Dobrze! Duszom ich wyjdzie to na dobre, gdy je tak wzruszymy, że dzień ten stanie się punktem zwrotnym w ich życiu.
 Hadżi odwiązał łańcuch, wsunął kamień do jaskini, ale tak, że można go było jeszcze z zewnątrz pochwycić. Następnie ułożył małą kupkę drzewa przed dziurą i podpalił za pomocą płonącej gałęzi. Potem ukląkł i ją dmuchać w wydobywający się dym z taką gorliwością, że mu aż łzy z ócz poszły.