Strona:Karol May - Szut.djvu/257

—   233   —

do jamy, przebiegło mu przez twarz szczególne drgnienie, które wytłómaczyłem sobie w ten sposób, że niezawodnie jest jeszcze coś, czego nie znaleźliśmy dotąd.
 — Kazałem cię do nas sprowadzić — rzekłem doń — aby się dowiedzieć od ciebie czegoś o tych przedmiotach. Do kogo one należały?
 Milczał, a gdy powtórzyłem pytanie, znowu nie otrzymałem odpowiedzi.
 — Połóżcie go na brzuchu i ćwiczcie dopóty, dopóki nie powie — rozkazałem.
 Przewrócono go natychmiast, Halef dobył harapa. Widząc, że nie żarty, zawołał Szarka:
 — Stójcie! Ja powiem!
 — Więc mów, a prędko!
 — Ta zbroja jest moją.
 — Czy możesz to udowodnić?
 — Tak jest. Miałem ją zawsze.
 — I zakopujesz ją? Prawowitej własności nie ukrywa się przed nikim.
 — Musi się to robić, jeśli się mieszka w lesie tak odludnie, żeby złodzieje nie zabrali.
 — To są przecież twoi przyjaciele; nie potrzebujesz chyba ich się bać. Jakim sposobem przyszedłeś do posiadania tej zbroi?
 — Odziedziczyłem ją.
 — Po ojcach? Czyżby przodkowie węglarza pochodzili z tak bogatej i wybitnej rodziny?
 — Tak, moi przodkowie byli wielkimi bohaterami. Z ich bogactw pozostała mi tylko ta zbroja.
 — Innych skarbów nie masz?
 — Nie.
 — Zobaczymy!
 Zapaliłem nowy smolak i poświeciłem w głąb jamy. W kącie leżały dwie paczki, owinięte szmatami, ukryte przedtem pod worem. Halef musiał zleźć i podać je nam na górę. Zabrzęczało w nich coś jak pieniądze, gdy niemi potrząsnął.