Strona:Karol May - Szut.djvu/260

—   236   —

 — Wróćcie się, wróćcie! Ja powiem wszystko, wszystko! Weźcie tylko ten lont! Te rzeczy nie są moją własnością.
 Byłem już na dworze, lecz wróciłem czempredzej, by zapytać:
 — A czyje?
 — Tego Stojki Witezia, którego przedtem wymieniłeś. Ale wyjmij lont z beczki!
 — Tylko pod warunkiem, że wyjawisz nam prawdę!
 — Tak, tak, tylko precz z ogniem od prochu!
 — Pięknie! Mogę zresztą lont zapalić drugi raz. Halefie, zduś iskrę! Lecz ostrzegam cię, Szarko! Jeśli cię jeszcze przychwycę na kłamstwie, wówczas zapalę lont na nowo i nie pomogą żadne prośby twoje. Nie pozwolimy na to, żebyś się bawił z nami. Gdzie więc zabrałeś temu Stójce pieniądze i zbroję?
 — Tutaj.
 — Ach! Więc nie był sam, gdyż w tych okolicach nie jeździ się bez towarzystwa z takimi skarbami.
 — Był z nim syn i służący.
 — Ty ich zabiłeś?
 — Starego nie. Bronili się i zmusili nas do tego, żeśmy ich zastrzelili.
 — Więc Stojko jeszcze żyje?
 — Tak.
 — A gdzie?
 — W karaule koło Rugowej.
 — Rozumiem. Będą się starali wymusić na nim okup?
 — Tak, Szut tego żąda. Jeżeli mu Stojko zapłaci, to ja będę mógł te rzeczy zachować dla siebie.
 — A jeśli nie otrzyma okupu?
 — To będę musiał podzielić się z Szutem.
 — Kto jeszcze jest w to wtajemniczony?
 — Nikt oprócz Szuta i moich parobków.
 — Więc oni wzięli udział w napadzie na Stójkę?
 — Tak. Sam byłbym nie dał rady trzem ludziom.