Strona:Karol May - Szut.djvu/261

—   237   —

 — Jesteście istotnie dyabelskiem stowarzyszeniem! Czy alim wie co o tem?
 — Nie powiedzieliśmy mn nic, bo byłby zażądał także części łupu.
 — Co zrobiliście ze zwłokami?
 — Zakopaliśmy.
 — Gdzie?
 Zawahał się z odpowiedzią. Ujrzawszy jednak, że Halef zbliżył płonący smolak do lontu, rzekł:
 — Nie zapalać na nowo! Miejsce to stąd niedaleko. Szukać go chyba nie będziecie?
 — Właśnie, że to zrobimy.
 — I będziecie kopali?
 — Prawdopodobnie.
 — Przecież zanieczyścicie się trupami!
 — Ty uczyniłeś to także i nie bałeś się. Zaprowadzisz nas tam, jakkolwiek chodzić nie możesz. Zaniosą cię.
 — To niepotrzebne. Sami znajdziecie miejsce z łatwością, gdy stąd pójdziecie do wozu, a stamtąd w zarośla. Jest tam kupa ziemi i popiołu, pod którą są pogrzebani. Obok leży motyka i łopata.
 — Pójdziemy tam. Jeśli tak nie jest, jak mówisz, to wylecisz w powietrze. Zresztą jestem pewien, że nie zamordowaliście ich dlatego, iż się bronili; musieli umrzeć, żeby was nie zdradzili. Stary Stojko także postrada życie, skoro tylko okup zapłaci. Skąd jednak wpadłeś na pomysł umieszczenia go w karaule? Gdybyś go był ukarał w jaskini, byłbyś mógł sam dla siebie dostać i nie dzielić się z Szutem.
 — Niestety przyszedł właśnie po walce; widział wszystko i nie mogłem nic przed nim zataić. Zabrał też zaraz z sobą Stojkę.
 — Pocóż ten był u ciebie?
 — Zamierzał u mnie przenocować, będąc w podróży z okolic Slokuczie, gdzie piastuje godność barjaktara swego plemienia.
 — A dokąd jechał?