Strona:Karol May - Szut.djvu/276

—   252   —

 — Weźcie go sobie!
 — Na jak długo?
 — Tego nie wiem, bo przecież nie jest naszą własnością.
 — Chcecie tu także wyszukać właściciela?
 — Jeżeli się da. Nie przypuszczam, żeby taki koń należał do węglarza. Może do Stojki?
 — Słuchajcie, master! Posiadacie dwa, czy trzy przymioty, które mi się dość podobają; innych zalet brak wam zupełnie. Do kradzieży naprzykład nie widzę u was talentu.
 — A u was on może jest?
 — Zbyteczne pytanie! Lord nigdy nie kradnie. Ale tego kasztana zabrałbym sobie. Mamy zupełne prawo uważać go za dobry łup.
 — Dla opryszka właśnie wszystko, co może ściągnąć, jest dobrym łupem. Odprowadźcie konie napowrót. Posiadamy dokoła ogniska i zobaczymy, czy mamy jeszcze dość szynki niedźwiedziej. Jest także kawałek łapy dla sir Lindsaya.
 — Niedź... niedźwiedziej szynki? Niedź... niedźwiedzia łapa? — zapytał Anglik, roztwierając nagle swe szerokie usta.
 — Tak, sir! Niech Osko i Omar pójdą po nasze konie, gdyż na nich znajdują się przysmaki, które wam wymieniłem.
 — Z prawdziwego niedźwiedzia?
 — Nawet z białego, któregośmy wczoraj złowili. Dał się wziąć łatwo, gdyż daliśmy mu na przynętę mączniki.
 — Głupstwo! Mówcie rozsądnie! Macie naprawdę niedźwiedzia?
 — Oczywiście. Udało nam się położyć trupem takie zwierzątko.
 — Hallo! Musicie to opowiedzieć!
 — Niech to Halef zrobi! On go zabił i zabrał futro, po którem łatwo poznacie, jaki to był miśko.
 — Mały Halef? Zabił niedźwiedzia? Well! Można