Strona:Karol May - Szut.djvu/283

—   259   —

uściskami dłoni i kazał podać wina. Pochwalił się, że Hamda el Amazat poznano w swoim czasie i napędzono. Uważał to nawet za rzecz rozumną. Potem dopytywał się, którą obiorę drogę, aby spotkać się z wami. Powiedziałem mu, że udaję się do Kakandelen i Uskub, gdzie spodziewam się zejść z wami napewno. Przyznał mi słuszność i udzielił najlepszych rad.
 — Poczciwiec!
 — Tak! To wprawdzie Turek, ale na wskróś gentleman. Dał mi nawet list polecający.
 — Tak! Do kogo, szanowny panie?
 — Do największego handlarza końmi w całym kraju, Kara Nirwana w Rugowej, przez którą prowadziła moja droga. Ale nie znał widocznie dobrze tego draba, gdyż przez niego właśnie wpadłem w błoto.
 — Czy list był zamknięty?
 — Tak.
 — A wy nie otworzyliście go i nie przeczytaliście wcale?
 — Co wy sobie o mnie myślicie, master? Gentleman lord ze Starej Anglii i naruszenie tajemnicy listowej! Czy macie mnie za tak ordynarnego?
 — Hm! Przyznaję się otwarcie, że w tym wypadku byłbym takim ordynarnym.
 — Naprawdę? Otwieracie cudze listy, ale koń cudzy święty jest dla was! Dziwny z was człowiek!
 — Dziwactwo jest czasem korzystne. Więc rozmawialiście tylko z tym master. Czy Galingré niema rodziny?
 — Żonę i córkę zamężną. Zięć mieszka w tym samym domu.
 — Na waszem miejscu kazałbym się był tym osobom przedstawić!
 — Chciałem też, ale zięcia w domu nie było, a damy były w negliżu i wogóle tak zajęte pakowawaniem, że nie miały czasu na wizyty.
 — Czy same kazały wam to oznajmić?
 — Nie, dysponent tak powiedział.