Strona:Karol May - Szut.djvu/304

—   278   —

kiem. Rozgniewało ich to bardzo, że zsiadłem z konia, jak to po nich poznałem.
 — Czego tu chcesz? Czemu dalej nie jedziesz? — ofuknął mnie jeden z nich.
 — Bo chcę was spytać o drogę — brzmiała moja odpowiedź.
 — Mogłeś zostać na koniu. Nie mamy czasu na rozmowę z tobą.
 — Nie widzę, żebyście byli czem zajęci.
 — To ciebie nic nie obchodzi. Pytaj, a my odpowiemy, ale potem ruszaj stąd!
 Strzelby ich leżały na ziemi, a może i pistolety tkwiły za pasem; mogli więc dobyć ich natychmiast. Musiałem działać tak szybko, żeby nie zdołali za broń pochwycić. Chcąc nie wzbudzić ich podejrzenia, zostawiłem moje strzelby przy siodle, chodziło teraz o to, żeby dostać jedną z ich strzelb, gdyż zamierzyłem powalić ich kolbą. Przybrałem niewinną minę i rzekłem:
 — Jesteście widocznie w tak złym humorze, że najchętniej pojechałbym dalej, ale nie znam drogi i muszę zasięgnąć waszej rady.
 — We wsi nie pytałeś?
 — Nie zadowala mnie to, czego się tam dowiedziałem.
 — W takim razie nie zrozumiałeś chyba języka. Twoja wymowa świadczy, że jesteś obcy. Skąd przybywasz?
 — Z Ibali.
 — A dokąd zdążasz?
 — Do Rugowej, dokąd zapewne prowadzi ta droga.
 — Domyślasz się słusznie. Jedź tylko prosto, a nie zabłądzisz, bo tam niema w bok żadnej innej. Do kogo się udajesz do Rugowej?
 — Do handlarza koni, Kara Nirwana. Chcę z nim załatwić większy interes.
 — Tak! A kto ty jesteś?
 — Jestem...
 Przerwano mi. Drugi, który milczał dotychczas, wy-