Strona:Karol May - Szut.djvu/38

—   22   —

nie wyraziłeś się w naszej obecności do oberżysty w Rumelii, że masz zamiar jechać do Treska-Konak?
 — Tak, ale nie powiedziałem, że ci ludzie także tu będą.
 — Tego mogliśmy przecież sami się domyślić. Mój effendi powiedział ci w oczy w Kilissely, że rychło wyruszysz za nimi.
 — Niech szejtan porwie tego effendiego! Rozszarpiemy mu podeszwy, żeby poczuł to, co ja dziś wycierpiałem. Ledwie stać mogę.
 Usiadł na ziemi obok Halefa.
 — Ale jak dowiedzieliście się, gdzie leży Treska-Konak — badał Manach dalej.
 — Pytaliśmy po drodze, to się rozumie.
 — A dlaczego sam pojechałeś za nami, czemu tamci zostali?
 Halef był na tyle chytry, że udał, jakoby sam się tu znajdował. Zachowywał się wogóle bardzo stanowczo. Nie było w tem nic dziwnego, gdyż wiedział, że sprowadzi nas tutaj wkrótce obawa o niego.
 — Czyż Suef was nie zapewnił, że mój effendi wskoczył do wody?
 — Tak i jest nadzieja, że się utopił!
 — Nie, nie zrobił wam tej przyjemności. Żyje jeszcze, choć zachorował, a tamci muszą być przy nim. Mnie wysłał naprzód, bym was pilnował. Jeśli będzie możliwe, przyjedzie jutro. Do wieczora będzie tutaj z pewnością i mnie uwolni.
 Wszyscy zaśmiali się głośno.
 — Głupcze! — zawołał Manach el Barsza. — Czy myślisz naprawdę, że do jutra będziesz jeszcze naszym więźniem?
 — Więc chcecie mnie prędzej wypuścić na wolność? — zapytał z głupią miną.
 — Tak, puścimy cię prędzej. Pozwolimy ci odejść, ale tylko do piekła.
 — Żartujecie. Ja nie znam drogi.
 — Nie obawiaj się. Już my ci ją pokażemy. Przed-