Strona:Karol May - Szut.djvu/386

—   358   —

 — Tak, posiadam jego pełne zaufanie. Mówi mi wszystko, dlatego wiem bardzo dobrze, że jesteś zgubiony!
 — Myślałem sobie, że przed Szutową nie taił niczego...
 — Szutową? — przerwała mi. — Nie jestem nią!
 — E, nie wypieraj się! Kara Nirwan przyznał się, że jest Szutem.
 — To nieprawda! — krzyknęła z przestrachem.
 — Ja nie kłamię. Potwierdził to wobec najstarszych ze wsi, gdy mu zarzuciłem, że jest za tchórzliwy na to, aby się przyznać.
 — O Allah! On zawsze taki! Podejrzenie o tchórzostwo usuwa odważnie. Woli zgubić nas i siebie!
 — Temi słowy przyłączasz się do jego przyznania. Właściwie nie mam nic do czynienia z wami, kobietami, ale ty jesteś jego powiernicą i współwinną, więc musisz podzielić los jego, jeśli nie zasłużysz na naszą łagodność.
 — Panie, ja nie mam nic wspólnego z tą sprawą!
 — Nawet bardzo wiele! Byłaś przez tyle lat towarzyszką zbrodniarza, powinnaś też ponieść karę. Szut będzie skazany na śmierć.
 — O, Allah! I ja także?
 — Całkiem pewnie!
 Wszystkie trzy krzyknęły z trwogi.
 — Wyjcie teraz! — mówiłem dalej. — Trzeba było przedtem biadać nad sobą! A może sądziłyście istotnie, że Allah nie wydobędzie waszych łotrostw na światło dzienne? Zapewniam was, że wszyscy wasi sojusznicy są zgubieni i że niejeden z nich życiem za to zapłaci.
 Obie stare załamywały ręce. Szutowa patrzyła czas jakiś przed siebie, a potem spytała:
 — Wspomniałeś przedtem o łagodności. Jak to rozumiesz?
 — Myślałem, że osądzą cię pobłażliwiej, jeśli się odpowiednio zachowasz.
 — A na czem ma polegać to zachowanie się?
 — Jeśli otwarcie wszystko wyznasz.