Strona:Karol May - Szut.djvu/411

—   383   —

 — Kara-Nirwan pytał, czy nie przejeżdżał kto tędy z wozami.
 — A czy tak było?
 — Nie. Potem powiedział, że nadjadą jeźdźcy, a jeden z nich na arabskim ogierze, że się o niego zapytają. Żądał od gospodarza, żeby im oświadczył, iż Kara Nirwan udał się do Dibri, a nie gościńcem do Gori.
 — A czy on pojechał do Gori?
 — Napewno. Sam widziałem, bo uważałem dobrze.
 — Jak daleko do Gori?
 — Na dobrym koniu trzeba jechać dwanaście godzin, ale Kara Nirwan nie stanie aż w samem Gori, tylko w Newera-chan.
 Newera znaczy po serbsku „zdrajca“.
 — Czemu się ten chan tak nazywa?
 — Bo leży na skale tej samej nazwy.
 — A dlaczegóż ona tak się nazywa?
 — Nie wiem.
 — Czego tam chce ów człowiek z Rugowej?
 — Będzie czekał na ludzi z wozami.
 — Jakie miejscowości leżą na drodze do Newera-chanu?
 — Dwie wsi, a potem następuje chan. Stąd trzebaby tam jechać aż do świtu, bo jest z ośm godzin drogi konno.
 — Czy stoi w odosobnieniu?
 — Tak. Ja tam byłem.
 — Po której stronie drogi?
 — Po prawej.
 — Czy znasz gospodarza?
 — Tak, on bywa tutaj czasami. Nazywa się Dragojło. Nikt go nie cierpi; powiadają o nim, że zebrał sobie majątek z kradzieży.
 — Czy słyszałeś jeszcze co więcej?
 — Nie mogłem, bo gospodarz wszedł do izby po strzelbę, pistolet i nóż. Człowiek z Rugowej miał swoją broń przy sobie. Potem odjechał czemprędzej.
 — Jak dawno temu?