Strona:Karol May - Szut.djvu/435

—   407   —

 — Ja nie jestem złodziejem!
 — Nie? A jednak przyprowadziłeś swego pryncypała do Szuta, aby mu zabrał wszystko!
 — Ja nie znam Szuta!
 — Nie łżyj! Tem daleko nie zajdziesz. Nie zaprzeczysz, że jesteś w Kara-Nirwan-chanie jak w domu.
 — Byłem tam tylko raz, gdy odprowadzałem Galingré’go.
 — A potem wróciłeś do Skutari i pozmyślałeś jego rodzinie rozkazy, o których on nic nie wie! Zresztą zmówiłeś się w chanie Kara Nirwana z innymi podwładnymi Szuta.
 — To nieprawda!
 — Czy ty masz brata?
 — Nie.
 — Więc nie znasz człowieka nazwiskiem Barud el Amazat?
 — Nie.
 — A jego syna Ali Manacha ben Barud el Amazat?
 — Także nie.
 — A jednak pisałeś do tego Baruda!
 — Udowodnij to!
 — Czy rzeczywiście nic ci nie wiadomo o kartce treści następującej: In pripeh beste la karanirwana-chan ali sa panajir menelikde?
 Coś jak trwoga przemknęło mu po twarzy. Odrzekł już nie tak zuchwale:
 — Poruszasz sprawy, zupełnie mi nieznane. Nie poczuwam się do żadnej winy i dowiodę tego niezbicie. Domagam się jeszcze raz, aby mnie wypuszczono na wolność.
 — Czemuż więc umykałeś, skoroście nas ujrzeli?
 — Bo tamten umknął.
 — Ach tak! A więc znałeś go?
 — Naturalnie. Z Galingrém byłem u niego. To był oberżysta z Rugowej.
 — A mimoto potakiwałeś, gdy przedstawiał się tu za kogoś innego, aby tych ludzi zawieźć do rozpadliny?