Strona:Karol May - Szut.djvu/454

—   426   —

do moich, co mu się tylko dlatego udało, że nos wykonał odważnie zwrot na bok. Następnie odsunął mnie od siebie i zapytał z oczyma błyszczącemi od radości:
 — Człecze, chłopie, przyjacielu serdeczny, skąd wzięliście się w tych stronach i na tej górze? Wychodzę ze skóry z uciechy i zdumienia. Czyż może otrzymaliście mój list?
 — Jaki list, sir?
 — Z Tryjestu. Wezwałem was, żebyście tam przybyli i pojechali ze mną do Kairu.
 — Nie dostałem listu, bo mnie w domu nie było.
 — A więc przypadek? Czysty przypadek? Od kiedyż tu uganiacie?
 — Już od dni jedynastu.
 — U mnie dopiero cztery. Jutro dalej. Dokąd się stąd udajecie?
 — Na Kaukaz.
 — Kaukaz? A to na co?
 — Studya językowe.
 — Głupstwo! I tak trzepiecie już dość obcymi językami. Co wam z tego przyjdzie, że będziecie się tłuc z Czerkiesami? Jedźcie ze mną! Nie będzie was nic kosztowało.
 — Dokąd?
 — Do Haddedihnów.
 — Co? — zapytałem sam teraz zdumiony. — Udajecie się do Haddedihnów.
 — Yes! — skinął głową, a nos poruszył mu się trzy razy na własny rachunek. — Czy macie co przeciw temu?
 — Ani trochę. Ale skąd wam to na myśl przyszło? Czy chcecie znowu wykopywać byki skrzydlate?
 — Zamknijcie usta! Nie naciągajcie mnie, sir; porzuciłem już dawno te zachcianki. Wiecie przecież, że jestem członkiem Traveller-Klubu, Londyn Near Street, 47. Podjąłem się odbyć podróż na ośm tysięcy mil; wszystko jedno, gdzie. Rozważyłem całą sprawę, przypomniałem sobie dawniejsze jazdy i postanowiłem od-