Strona:Karol May - Szut.djvu/495

—   467   —

mej nieobecności, żeby w razie spotkania się z Kurdami nie zważać na moje humanitarne wskazówki. Musiałem jeszcze raz powtórzyć, pytanie zanim Battar był łaskaw odpowiedzieć mi, co następuje:
 — Ledwie zeszliśmy na dolinę, aby poszukać ptactwa nad rzeką, zjawili się Soranie.
 — Czy wy ich, czy oni was pierwej spostrzegli?
 — My ich.
 — Jak się zachowali na wasz widok?
 — Zdumieli się i wstrzymali konie. Zbliżyliśmy się do nich i daliśmy znak, że jesteśmy usposobieni przyjaźnie. Wobec tego dopuścili nas blizko do siebie.
 — Jak byli uzbrojeni?
 — Mieli strzelby, noże i pistolety.
 — A na jakich koniach siedzieli?
 — Na bardzo dobrych. Powitali nas bardzo uprzejmie i zapytali, kim jesteśmy.
 — Czy odpowiedzieliście im na to?
 — Nie zaraz. Zażądaliśmy najpierw wyjaśnienia, do jakiego szczepu oni należą i dowiedzieliśmy się, że są Kurdami Soran.
 — Czy pytaliście o obóz ich szczepu?
 — Tak. Wypasają swoje trzody nad kanałem Bela Druz.
 — Tak daleko stąd na południe? A przybyli z północy? Gdzie byli do teraz?
 — Nie pytaliśmy o to.
 — A dokąd jechali?
 — Do swego szczepu. Dopiero potem wszystkiem usłyszeli oni od nas, że jesteśmy Haddedihnami.
 — Czy zwierzyliście się im jeszcze z czego?
 — Oczywiście Soranie są wrogami Bebbehów. Nie mieliśmy więc powodu obawiać się ich. Ucieszyli się bardzo na wieść o przyczynie, która nas tutaj sprowadziła, gdyż sława Mohammed Emina doszła także do ich szczepu. Byli wprost zachwyceni, gdy się dowiedzieli, że jeden z ich szczepu towarzyszył wówczas Amadowi el Ghandur w jego wyprawie podjętej dla wykonania zemsty.