Strona:Karol May - Szut.djvu/496

—   468   —

 — Więc opisaliście im także wypadki, które się podówczas tutaj rozegrały?
 — Naturalnie! Tak z nami współczuli, jak gdyby należeli do naszego plemienia.
 — Czy powiedzieliście im także, kto tu jest teraz?
 — Tak. Pytali nas o to. Mówiliśmy o tobie, o hadżim Halefie Omarze, o jego synu Kara Ben Halef, o Inglisie, który wówczas był także przy tem i został zraniony. Okazali nam tyle przyjaźni, że pytali nawet o twego słynnego Riha i czy znów na nim jeździsz.
 — A potem co zrobili?
 — Potem? Odjechali.
 — Dokąd?
 — Z powrotem.
 — Z powrotem, a więc na północ, nie na południe?
 — Tak.
 — A ja sądziłem, że pójdą na południe do swego szczepu.
 — Słusznie, emirze, ale jeden z nich zauważył podczas rozmowy, że wypadł mu sztylet z za pasa. Ponieważ była to stara, kosztowna, puścizna, której nie chciał się wyrzec, przeto musieli wrócić, aby odnaleźć zgubę.
 — Wspominaliście pewnie także o Bebbehach. Czego dowiedzieliście się o nich?
 — Oświadczyliśmy z góry, że jesteśmy przygotowani na ich przybycie, wiedząc, że bywają tutaj rokrocznie. Na to zapewnił nas Soranin, że Bebbehowie wcale nie przyjadą w tym roku.
 — Jaki powód podali? — Kurdowie Bebbeh prowadzą teraz właśnie spór z Kurdami Piran, pojmiesz zatem, effendi, że nie mają czasu podjąć wyprawy w celach obrzędowych.
 — Pięknie. O czemże więcej mówiliście z nimi?
 — O niczem więcej. Treść całej rozmowy naszej z nimi podałem ci już. Przyznasz chyba teraz, że próżne były twoje obawy, że natomiast nasz szejk Amad el Ghandur miał słuszność?