Strona:Karol May - Szut.djvu/510

—   482   —

 — A ja pragnę miłości i przebaczenia. Zobaczymy, czyje postępowanie przyniesie lepsze owoce!
 Poznałem, że wszelkie wysiłki są daremne, poszedłem więc do towarzyszy i usiadłem koło nich w głębokim cieniu. Haddedihnowie udali się także na miejsca, nie oświetlone, aby przyjąć kulami Kurdów.
 Lord nie wiele rozumiał z naszej rozmowy, musiałem mu więc niejedno objaśnić.
 — Twarde głowy! — rzekł — Czy sądzicie, że Bebbehowie mają także takie twarde?
 — Tak.
 — Więc musi przyjść do starcia?
 — Prawdopodobnie, ale ja spróbuję temu zapobiec.
 — W jaki sposób?
 — Na razie nie mogę nic więcej zrobić, jak powiadomić Ahmeda Azada, że wiemy o zamierzonym napadzie. Przypuszczam, że zaniecha tego przynajmniej tej nocy.
 — I wykona potem za dnia!
 — Właśnie dążę do tego, a tymczasem może przyjdzie mi jaka myśl zbawienna.
 — Ale jak się dowie ten Kurd, że zdradzono nam jego zamach?
 — Przez wywiadowcę, którego tu na górę chce wysłać, by podpatrzył, czy śpimy i palimy ognisko.
 — Jemu to chcecie powiedzieć?
 — Tak.
 — A jak się do tego weźmiecie, master, zihdi i effendi?
 — Pochwycę go.
 — Ach, och, pochwycić!
 Mimo ciemności dostrzegłem, że usta lorda przybrały z zachwytu kształt trapezoidu, a nos zaczął się niezwykle poruszać. Ujął mnie za rękę i mówił dalej:
 — Słuchajcie, wy wielki, znakomity i sławny Kara Ben Nemzi, czy nie zdalibyście na mnie pojmania tego Kurda? Podczas całej tej jazdy niczego nie dokazałem, a chciałbym walczyć nawet z glistą, lub przynajmniej