Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/111

 — Tchórzliwa żaba Apaczów jest w naszej niewoli — rzekł Czarny Jeleń.
 Apacz uśmiechnął się pogardliwie; czuł, że nie powinien milczeć w tej chwili.
 — Wódz Komanczów uciekał jednak przed tą żabą.
 — Psie! Arika-tugh pokonał Niedźwiedzie Serce.
 — To nikczemne kłamstwo! Ani tyś mnie pokonał, ani tamten. Napadliście na mnie podstępem. Oto wszystko, co powiem; ani słowa więcej. Niedźwiedzie Serce pogardza wojownikami, którzy jak pchły uciekają na widok walecznego wroga!
 — Będziesz ty jeszcze skomlił, gdy cię weźmiemy na męki.
 Apacz nie odpowiedział. Wszyscy czuli, że żelazny ten człowiek dotrzyma obietnicy milczenia, zwrócili się więc do swego wodza:
 — Noc się rozwidnia. Wkrótce trzeba będzie iść dalej. Zasiądźmy więc, aby odprawić sąd nad tym, który zowie się wodzem Apaczów.
 Otoczyli go zwartem kołem, a Czarny Jeleń, podniósłszy się, wygłosił długą mowę, w której wyliczał występki Apacza wobec Komanczów. Zakończył słowami: — Zasłużył na śmierć!
 — Czy weźmiemy go do wigwamów? — zabrzmiało pytanie.
 Po długiej naradzie postanowiono dla wygody zabić wroga na miejscu.
 — Jaką ma zginąć śmiercią? — zapytał Arika-tugh.
 I znowu długo naradzano się nad tem pytaniem; decyzja była trudna; niezwykły jeniec musiał przecież

109