Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/117

 — W takim razie nie żyje, albo też ranny!
 — Nie, znaleźlibyśmy go bowiem. Popędził za Czarnym Jeleniem. Komanczowie, będąc w przeważającej liczbie, porwali go zapewne.
 — Musimy Apacza oswobodzić! — zawołał Franciszek.
 — Oswobodzimy z pewnością — odparł twardo Bawole Czoło. — Wezmę jego strzelbę, aby dostarczyć mu broni. A więc na koń!
 Dwudziestu ludzi dosiadło koni i ruszyło galopem. By zmylić czujność wroga, zatoczyli łuk i przybyli o świcie na El Reparo od strony południowej.
 — Zsiądźcie z koni — rozkazał Bawole Czoło.
 — Poco? — zapytał Franciszek.
 — Musimy podkraść się do nieprzyjaciela, konie-by nam przeszkadzały. Niech Sanchez zostanie przy nich.
 Vaquero został przy koniach, reszta pod osłoną drzew wdrapała się na górę. Gdy dotarli na szczyt i stanęli na płaskowzgórzu, było już zupełnie jasno. Posuwali się ku ruinom z największą ostrożnością. Nagle usłyszeli okrzyk:
 — Uff!
 Ujrzeli nieuzbrojonego Indjanina, śpieszył do nich.
 — Czy to możliwe? Niedźwiedzie Serce! — zawołał jeden z vaquerów.
 — Tak, to on. To Apacz! — wykrzyknął radośnie Bawole Czoło.
 — Więc nie był w niewoli?
 — Ależ oczywista, że był pojmany. Czy nie widzicie, że nie ma przy sobie broni? Był schwytany przez wroga i zbiegł.

115