Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/122

 Po tych słowach Czarny Jeleń rzucił do wody pozostały kawał ręki, który aligatory łapczywie połknęły.
 Wszyscy rozłożyli się teraz na brzegu.
 Po jakimś czasie przybył jeszcze oddział zabłąkakanych; nad stawem tedy zasiadło około pięćdziesięciu Komanczów. Nie badali sąsiedniego lasu, co świadczyło o tem, że nie zabawią tu długo. Czarny Jeleń pierwszy przerwał milczenie.
 — Kto widział bladą twarz?
 — Mówisz o hrabi?
 — Tak.
 Okazało się, że nikt nie widział hrabiego.
 — Poszukać jego śladów!
 Wstali, aby wykonać rozkaz wodza.
 — Położenie staje się niepewne — szepnął Apacz.
 Bawole Czoło potwierdził skinieniem głowy.
 — Tu zatarliśmy ślady, lecz jeżeli pójdą dalej, znajdą je. Trzeba zaczynać. Dam hasło!
 Zakaszlał głośno na znak, że można wziąć się do dzieła.
 Zaledwie przebrzmiał ostry jego kaszel, z zarośli wysunęły się lufy dwudziestu strzelb.
 — Ognia! — krzyknął Bawole Czoło.
 Na to słowo huknęły dwadzieścia dwa strzały, a potem jeszcze dwa z dubeltówek wodzów. Tyluż Komanczów padło ugodzonych śmiertelnie. Reszta zerwała się i popędziła do koni. Vaquerowie odnowili nabój.
 Ponieważ zginęło przeszło dwudziestu, Komanczowie byli przekonani, że w zaroślach kryje się jeszcze więcej białych. Nie próbowali więc już ataku, lecz rzucili się do ucieczki. Gdy się spierali, kto którego dosię-

120