Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/126

góry, aby się spotkać z Komanczami. Naraz usłyszał tętent. Po chwili stanęło przed nim ośmiu jeźdźców.
 — Dokąd pędzicie?
 — Uff! To blada twarz! — rzekł jeden z nich. — Jedziemy do doliny.
 — Poco? Przecież nasi ludzie na górze.
 — Zabici! — brzmiała odpowiedź.
 — Zabici? Jakże się to stało?
 — Blade twarze napadły na nas i zabiły cztery razy po dziesięć naszych braci.
 — Do djabła!
 — Wodza naszego, Czarnego Jelenia, pożarły krokodyle, przedtem zaś oskalpował go Apacz.
 — Apacz? Jaki?
 — Niedźwiedzie Serce.
 — Do stu tysięcy djabłów! Przecież powiesiliśmy go na drzewie!
 — Ale odzyskał wolność. Oswobodzili go zapewne vaquerowie. Gdybyś przy nim pozostał, nie stałoby się to z pewnością.
 — Czyście to widzieli na własne oczy?
 — Musieliśmy uciekać; ponieważ jednak nie wysłali za nami pościgu, więc dwóch powróciło, by ich śledzić.
 — Tak; stało się źle. Wszystko przepadło!
 — Wszystko, z wyjątkiem zemsty!
 — Tak, zemsta! — odparł po namyśle hrabia. — Cóż teraz zamierzacie czynić?
 — Wrócimy do wigwamów po nowych wojowników.
 — Nie przynosząc ze sobą ani jednego skalpu?
 — Wielki Duch odwrócił się od nas.
 — Ani też żadnych łupów nie przywożąc?

124