Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/134

 Obładowani skarbami, przeznaczonemi dla Ungera, weszli wszyscy troje do pokoju chorego, przy którym czuwała Emma. Była blada, oczy miała zaczerwienione od łez.
 — Nie trzeba płakać, sennorita! — rzekł Bawole Czoło. — Zobaczę, co się dzieje z chorym.
 Zdjął Ungerowi bandaż, opatrzył go i powiedział:
 — Nie umrze!
 — Naprawdę? — zawołała Emma.
 — Jestem tego pewien.
 — Jak długo będzie jeszcze chorował?
 Bawole Czoło zamyślił się. Po chwili rzekł:
 — Tego nie wiem, ale w każdym razie chorobę przetrzyma.
 — Opiekę będzie miał pieczołowitą.
 — W to nie wątpię Czy mogę moją siostrę o coś zapytać?
 — Proszę bardzo.
 — Unger rozmawiał z panią o skarbie Miksteków, nieprawdaż? Sennorita wie, że był wraz ze mną w grocie tajemnej?
 — Tak. Wszakże hrabia tam właśnie go zranił.
 — Skarb został przeniesiony na inne miejsce, ale postanowiliśmy dać pewną drobną część jego Piorunowemu Grotowi. Leży teraz chory. Czy zechce pani w jego zastępstwie dar nasz przyjąć i zachować?
 — Owszem — odrzekła. — Ale cóż takiego przynieśliście?
 — Niech moja siostra zobaczy sama!
 To mówiąc, Bawole Czoło odsłonił skarby. Zabłysły jak promienie słoneczne. Emma zapomniała na

132