Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/146

godnej powierzchowności. Skłoniwszy się głęboko, stanęła przy drzwiach.
 — Podejdź bliżej, Marjo, siadaj! — rzekł don Fernando ciepło do swej starej służącej, niezwykle przywiązanej do hrabiego i całego domu.
 Chodził ciągle po pokoju; widać było, ile trudu sobie zadaje, aby opanować gniew i ukryć stan najwyższego zdenerwowania.
 — Mogę ci ufać w zupełności, prawda, Marjo?
 — Ależ, hrabio! Życie moje należy do pana.
 — Wiem o tem. Powiesz więc całą prawdę?
 — Nie okłamywałam pana nigdy.
 — Wiem o tem. Ale są rzeczy, których nawet najlepszy, najwierniejszy służący woli nie powiedzieć swemu panu. Przed wielu laty przywiozłaś Alfonsa z Hiszpanji; powiedz mi szczerze: jest rzeczywiście moim bratankiem?
 Pytanie hrabiego wywarło na Marji ogromne wrażenie. Zamarła cała z przerażenia.
 — Wielki Boże, co za pytanie?! Dlaczegóżby nie miał być waszym bratankiem? — wyjąkała.
 — Odpowiadaj jednem, jedynem słowem: tak, czy nie!
 — Tego nie mogę, nie mogę!
 — Dlaczegóż to?
 — Uderzyło mnie to już dawno, że hrabia Alfonso tak bardzo podobny do sennora Pabla Cortejo...
 — I mojej to nie uszło uwagi. To właśnie podobieństwo nasuwa mi podejrzenia i odbiera spokój.
 — Dziwne to nieco, że hrabia Alfonso ciągle prze-

144