Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/155

 — Ja? — zapytała dziewczyna. — Czy to ja dałam powód do wyzwania?
 — Nie, ale nie pozwoliłaś, aby Alfonso się stawił. Żal ci było jego życia.
 — Cóż to ma wspólnego z dzisiejszą twoją rozmową?
 — Hrabia Embarez wystosował list do starego. Stary groził mi degradacją, dymisją...
 — Na to się nie odważy, a zresztą Alfonso do tego nie dopuści!
 — Stary chce go wziąć krótko; twierdzi, że mu psuję bratanka.
 — To nie ty, to ja! — rzekła z pewnością siebie córka Pabla Cortejo.
 — Masz zupełną rację. Zresztą list hrabiego przyniósł nadzwyczajny rezultat, któregobym się nigdy nie spodziewał: stary będzie się pojedynkował zamiast swego bratanka.
 Dziewczyna wyskoczyła z hamaku ze słowami:
 — Kiedy?
 — Nie wiem dokładnie, przypuszczam jednak, że wkrótce, bo hrabia nie lubi zwlekać.
 — A jeżeli zginie od kuli?
 — Może tylko zostać zakłuty, walczą bowiem na szpady.
 — To jeszcze niebezpieczniejsze.
 — Wygramy tylko na tem. Sporządził przecież testament, mocą którego Alfonso zostaje spadkobiercą.
 — No, i ja także coś dziedziczę!
 — Tak, i ty. Mój poczciwy braciszek Gasparino, to spryciarz; chce mieć wszystko dla siebie i dla swego syna. My zaś mamy się kontentować ochłapami. Ale

153