Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/157

 — Chciałem już przedtem pomówić z tobą. Czytałaś list brata mego, Gasparina?
 — Tak. Pisze, że hrabia Fernando musi zniknąć z powierzchni ziemi.
 — Cóż na to mówisz?
 — Nie bardzo mi się to podoba. Dopóki żyje, mamy ciągle broń w ręku przeciw Alfonsowi i twemu bratu.
 — Może masz rację. Może najlepiej byłoby wydać go temu rabusiowi Henrico Landola, który przybędzie tutaj w tych dniach. Przyznam ci się, że mi niezbyt miło być mordercą człowieka, któremu tyle zawdzięczam.
 — Zawdzięczasz? — odparła szyderczo Józefa. — Przecież pracujesz na niego! Nie; o wdzięczności nie powinieneś myśleć. Mimo to, jestem zdania, aby nie zabijać hrabiego Fernanda. Jeżeli więc nie padnie w pojedynku, trzeba go uśmiercić pozornie. Ale kto da nam potrzebną truciznę?
 — Jest pewien człowiek, który zna wszystkie trucizny i jady. Handluje niemi potajemnie. To stary Indjanin, mieszka w San Anita. Nazywa się Basilio. Pomówię z nim.
 — Ale dopiero po pojedynku, prawda? Co słychać z Alfonsem?
 — Przed trzema tygodniami wysłałem do niego gońca. Dziś hrabia kazał wysłać po niego dwóch ludzi. Jest z pewnością w powrotnej drodze; wróci za kilka dni.
 — Chwała Bogu, będę go znowu miała!
 Oczy jej zabłysły radością. Widać było, że kocha

155