Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/159

 — Jestem raniony! — zawołał hrabia, padając na ziemię.
 Lekarz stwierdził, że, choć rana niegroźna, walkę trzeba przerwać. Hrabia Embarez przyjął to oświadczenie lekarza do wiadomości i odjechał. Don Fernanda opatrzono i przewieziono w powozie sędziego do domu.
 Powitał go Cortejo wraz z córką jękami rozpaczy; lecz z polecenia hrabiego lekarz wyprosił oboje z pokoju. Hrabia pragnął mieć u swego wezgłowia jedynie Marję. Wezwano ją więc, aby objęła opiekę nad rannym. Gdy lekarz wyszedł, Marja rzekła:
 — Mam testament przy sobie.
 — No, chwała Bogu, nie jest jeszcze potrzebny! Masz tu klucze, schowaj go do środkowej szuflady biurka.
 Marja ze skrupulatnością spełniła polecenie.  —
 Tymczasem w mieszkaniu Pabla ojciec i córka wściekali się ze złości.
 — Czego hrabia chce od nas! — krzyknęła Józefa.
 — Nie mam pojęcia. Stara wkradła się w jego łaski.
 — Ten hrabia Embarez, który jest nadzwyczajnym fechtmistrzem, to prawdziwy osioł. Czy nie mógł uderzyć głębiej?
 — Jadę zaraz do San Anita.
 — Tak; jesteś hrabiemu niepotrzebny. Jedź, każda chwila droga!
 — Chciałem właściwie zaczekać na powrót Alfonsa.
 — Tymczasem możesz postarać się o truciznę!
 — To prawda. A więc jadę!  —
 Po długiej drodze, którą odbywał konno, jadąc jedną z największych ulic Paseo de Bucareli, Pablo Cortejo przybył wreszcie do Paseo de la Viga, skąd pro-

157