Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/21

wie prawie się nie znamy — rzekł Unger do swej towarzyszki.
 — Ja, przeciwnie, poznałam pana doskanale — odparła z uśmiechem. — Wiem, że pan szafuje swem życiem dla innych i że jest dzielnym, odważnym myśliwym.
 — No tak, ale to niewiele. Jeśli pani pozwoli, powiem jej, że nazywam się Antoni Unger. Gdy ojciec mnie odumarł, wyemigrowałem w młodym wieku do Ameryki, gdzie, po wielu przygodach, żyję, jak sennorita widzi, w prerji.
 — Ale w jaki sposób dostał się pan tutaj, nad Rio Grande?
 — To sprawa, której nie chciałbym poruszać.
 — Więc tajemnica?
 — Może tajemnica, może zwykłe dzieciństwo...
 — Jestem bardzo ciekawa.
 — Nie chcę pani dręczyć — odpowiedział Unger z uśmiechem. — Chodzi tu ni mniej ni więcej tylko o niezwykły skarb.
 — Co to za skarb?
 — Skarb prawdziwy, z drogocennych kamieni i szlachetnych metali, pochodzący z dawnych, pradawnych czasów.
 — Gdzież jest?
 — Tego jeszcze nie wiem.
 — A kto panu mówił o nim?
 — Tam, daleko na północy okazałem jakiemuś staremu choremu Indjaninowi przysługę. Przed śmiercią wyznał mi tajemnicę skarbu.
 — Ale nie powiedział najważniejszej rzeczy — gdzie się skarb mieści?

19