Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/54

jak czule gawędziła Emma z Ungerem. Zgrzytał zębami, w duchu przysięgając przybyszowi zemstę.
 Po śniadaniu Emma zatrzymała Ungera i ojca. Myśliwiec ani przeczuwał, o co chodzi. Gdy zostali we troje, Emma otoczyła ojca ramieniem i rzekła:
 — Zastanawialiśmy się wczoraj, jak się wywdzięczyć sennorowi Ungerowi za jego dobrodziejstwa, nieprawdaż?
 — Tak — odpowiedział don Pedro — ale, niestety, nic nam nie przyszło do głowy.
 — A ja już wiem! Chcesz, bym i tobie powiedziała?
 — Naturalnie!
 Zbliżyła się do Ungera i pocałowała go.
 — Oto nagroda. Mam wrażenie, że jest jej godny!
 Łzy radości zabłysły w oczach don Pedra.
 — A czy sennor Unger rad z tego?
 — Jestem tak szczęśliwa, gdyż kocha mnie, — rzekła Emma.
 — Wyznał ci to sennor?
 — Tak!
 — Kiedyż?
 — Wczoraj wieczorem. W ogrodzie. Pocóż masz wiedzieć wszystko, ojcze! Czy ci to nie wystarcza, że jestem szczęśliwa?
 — I dla mnie to szczęście! Więc naprawdę chce pan zostać synem starego, skromnego dzierżawcy?
 — Z całego serca — odrzekł Unger. — Nie wiem tylko, czy zechce mię sennor przyjąć, wszak jestem ubogi jak mysz kościelna.

52