Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/64

 Unger zeskoczył z siodła, puścił konia wolno i usiadł obok towarzysza na kamieniu.
 — Czy jesteśmy wpobliżu groty?
 — Tak jest. Tam, gdzie ten strumień wypływa z góry, trzeba wejść do wody, schylić się, paść na ziemię, przeczołgać przez otwór i wtedy jesteśmy w grocie, o której nikt nie wie, oprócz Karji i mnie.
 — Czy na Karję można liczyć?
 — Ona milczy!
 Unger przypomniał sobie rozmowę z Emmą i rzekł:
 — Ale jest ktoś, kto chce od niej wydobyć tajemnicę skarbu: hrabia Alfonso.
 — Uff!
 — Jesteś moim przyjacielem i dlatego mogę ci powiedzieć, że go kocha.
 — Wiem o tem.
 — A jeżeli zdradziła hrabiemu tajemnicę?
 — To jest tu jeszcze Bawole Czoło! Nie dostanie nic ze skarbu!
 — Czy skarb jest wielki?
 — Zobaczysz. W każdym razie mogę ci powiedzieć, że złoto całego Meksyku niewarte jego dziesiątej części. Był jeden biały, który skarb widział...
 — Zabiliście go?
 — Nie! Nie trzeba było zabijać, bo oszalał, oszalał z zachwytu. Białym szkodzi widok takiego bogactwa; tylko Indjanie posiadają odpowiednią wytrwałość ducha i zmysłów.
 — A mnie chcesz go pokazać?
 — Nie! Pokażę ci tylko część jego. Kocham cię i nie

62