Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/71

 — Psie przeklęty, co tu robisz?
 Alfonso nie mógł wydobyć słowa. Czuł, że nadeszła ostatnia godzina. Był zgubiony! Przejęło go straszliwe zimno; dygotał, jak w febrze.
 — Zabiłeś go? — krzyknął Bawole Czoło, wskazując na Ungera i porzuconą maczugę. Chwycił przytem hrabiego za kark, jak szczenię.
 — Tak, zabiłem! — jęknął hrabia w najwyższem przerażeniu.
 — Dlaczego?
 — Wszystkiemu winne te skarby! — mamrotał.
 — Pah! Byłeś jego wrogiem! Już dawno życzyłeś mu śmierci. Biada ci, potrzykroć biada!
 Indjanin schylił się nad Ungerem, hrabia stał nieruchomo. Mógłby przecież chwycić za maczugę i przynajmniej spróbować walki?
 Nie miał jednak siły; był zdruzgotany, rozbity.
 — Nie żyje! — powiedział Bawole Czoło, prostując się. — Odbędę sąd nad tobą; zgotuję ci śmierć, jaką nikt jeszcze nie umarł. Jesteś mordercą najdzielniejszego jeźdźca. Śmierć twa będzie tysiąckrotną!
 Miksteka stanął z hrabią oko w oko. Muskuły zaczęły mu się prężyć.
 — Drżysz, jak w febrze, — rzekł do Alfonsa z pogardą. — Tyś podły, mizerny robak! Kto zdradził ci drogę do groty?
 Alfonso milczał. Miał wrażenie, że jest na sądzie ostatecznym.
 — Odpowiadaj! — krzyknął Indjanin.
 — Karja — wyszeptał hrabia.
 — Karja? Moja siostra?

69