Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/89

 — Tak. Jest nim stary Franciszek.
 — Niech się tu stawi. Pojedzie ze mną do Komanczów.
 — Co takiego? Do Komanczów? W jakim celu?
 — Odebraliśmy jeńców, zabiliśmy kilku z pośród nich. Przyjdą tutaj, aby się zemścić.
 — Tutaj, czy to możliwe. Tu, tak daleko?
 — Czerwonoskórzy nie znają odległości, jeżeli chodzi o zemstę lub oskalpowanie wroga. Przybędą z pewnością:
 — Pocóż iść im naprzeciw?
 — Chcę widzieć i wiedzieć, kiedy i jaką drogą przybędą.
 — Czy nie lepiej, byś został tutaj? Rozstawimy warty.
 — Piorunowy Grot chciał iść naprzeciw Komanczów. Ponieważ leży, złożony ciężką niemocą, musi go wyręczyć wódz Apaczów!
 — Niechże się tak stanie, jak chcesz. Każę zawołać Franciszka.
 Stary pastuch zgodził się natychmiast towarzyszyć wodzowi Apaczów. Wkrótce wyruszyli w drogę, zaopatrzeni we wszystkie przedmioty, potrzebne do zwiadów. —
 Gdy mężczyźni opuścili pokój, Emma wybuchnęła znowu płaczem. Uspokoiwszy się nieco, zaczęła całować Ungera w czoło i usta; pod wpływem pocałunków twarz rannego wypogadzała się, ustępował z niej wyraz cierpienia.
 — Poznaje mnie; wie, że to ja go pieszczę, — rzekła Emma do Indjanki.

87