Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/90

 — Nie widzi cię przecież — odparła Karja.
 — Dusza jego wyczuwa moją obecność. Poco brat twój wziął go na górę El Reparo! Nie byłoby tego strasznego nieszczęścia.
 — Tecalto miał jak najlepsze zamiary. Chciał mu darować część królewskich skarbów.
 — Cały zaś skarb tyś chciała oddać hrabiemu — rzekła Emma z goryczą.
 — Nie potrafisz zapomnieć mi tego?
 — Przebaczam ci, bo miłość tobą kierowała. Ach, żeby tylko wrócił do zdrowia!...
 — Ziele oregano uzdrowi go.
 Przy trupach obydwu sług znaleziono podróżne rzeczy hrabiego. Karja postanowiła je przeszukać. Nie było wśród nich nic godnego uwagi z wyjątkiem listu, który hrabia otrzymał w dniu ucieczki. List ten Karja ukryła, korzystając z chwili, w której Emma pochyliła się nad chorym. —
 Niedźwiedzie Serce i towarzyszący mu vaquero Franciszek gnali na rączych koniach meksykańskich jak wicher. Okoła wieczora Niedźwiedzie Serce nagle osadził bieguna, zsiadł, schylił się i rzekł do towarzysza podróży:
 — Czy widzisz te ślady licznego hufca jeźdźców?
 — Idą od północy.
 — Zbaczają na zachód.
 — Trzeba się przyjrzeć tropom dokładnie.
 Po chwili rzekł pastuch:
 — Jest ich około dwustu.
 Niedźwiedzie Serce skinął potakująco głową, poczem wskazał na świeży jeszcze zupełnie ślad kopyta.

88