Strona:Karol May - Tajemnica Miksteków.pdf/94

 — Czterdzieści.
 — To wystarczy. Czy każdy domownik uzbrojony?
 — Mają wszyscy dobre strzelby. Mam nawet armaty.
 — Armaty? — spytał zdziwiony Indjanin.
 — Tak jest, cztery.
 — Nic o tem nie wiem. Skądże to?
 — Kowal je przygotował podczas twojej nieobecności.
 — Kowal? A czy są co warte? — pytał Tecalto z niedowierzaniem.
 — Wypróbowaliśmy je. Lufy sklecono z mocnego drzewa, a na niem silne obręcze.
 — W takim razie doskonale. Będziemy strzelać szkłem, gwoździami i starem żelaziwem. Ponadto trzeba wiele pochodni. Napad nastąpi zapewne dzisiejszej nocy. Cały folwark musi być pogrążony w zupełnych ciemnościach, by się Komanczom zdawało, że wszystko śpi. Gdy już będą blisko, zapalimy setki świateł i wtedy łatwo nam będzie strzelać do celu.
 — Przygotuję więc pochodnie na dachu domu.
 — Dobrze.
 — A gdzie umieścimy armaty?
 — Na wszystkich czterech rogach budynku, pod osłoną usypanych szańców. Lecz któż to?
 Przed Bawołem Czołem stanął na spienionym koniu jakiś jeździec. Był to Niedźwiedzie Serce.
 — Skąd tutaj? — zawołał don Pedro. — Skąd przybywasz?
 — Śledziłem Komanczów — odparł Apacz, zeskakując z konia.

92