Strona:Karol May - The Player.djvu/101

 — Ale jak mogę być wam pomocnym, skoro nie mam swobody ruchów?!
 — Jedynym waszym ruchem koniecznym jest obecnie jazda, a do tego więzy nie przeszkadzają. Narazie możecie nam oddać jedynie tę przysługę, że co najwyżej wskażecie drogę do Almaden.
 — Wskażę wam — zamruczał markotnie, dotknięty moją odmową.
 — Ale prawdziwą drogę! — dodałem z naciskiem. — Nie uszłoby naszej uwagi, gdybyście chcieli skrewić. — Kiedy dotrzemy do najbliższego posterunku?
 — Jeszcze przed wieczorem.
 — W jakiej okolicy obozuje?
 — Na skraju lasu. Przedtem musimy jechać przez otwartą równinę.
 — Więc Indjanie mogą nas zobaczyć?
 — Tak jest. Jeśli chcecie ich zaskoczyć, równinę musicie ominąć.
 — To będzie zależało od jej rozciągłości. Zwrócicie mi uwagę, skoro się do niej zbliżymy. — Powiedzcie teraz, dlaczego zostaliście w hacjendzie i nie pojechaliście z Meltonem do Almaden?
 — Polecono mi oczekiwać transportu retort, który nadejdzie z Ures.
 — Owe retorty miano potem przewieźć do Almaden wzdłuż łańcucha posterunków?
 — Tak.
 — Ponieważ potrzebujecie retort, więc przypuszczam, że rtęć w Almaden znajduje się w postaci siarczku rtęci, czyli cynobru?
 — Tak jest; miejscami spotyka się także rtęć czystą.

101