Strona:Karol May - The Player.djvu/127

 — Tak — wyrwało mu się mimowoli.
 — Pracują już?
 — Nie.
 — Ach, rozumiem; muszą naprzód przyzwyczaić się do powietrza w kopalni, wypełnionego wyziewami rtęci. Głód i pragnienie są dokuczliwe; te dwa środki zmuszą ich na pewno do posłuszeństwa.
 Ponieważ jeniec milczał, więc mogłem uznać, że nie mijam się z prawdą, i mówiłem dalej:
 — Jak się sennorowi podoba pańskie mieszkanie w Almaden? Jest ukryte tak dobrze, że nie każdy człowiek potrafi je znaleźć. Ponieważ jednak mam zamiar odwieźć pana tam napowrót, więc leży to w pańskim interesie, żeby mi je opisać dokładnie.
 Teraz odpowiedział z miejsca:
 — Ani mi się śni coś podobnego!
 — No, przekonamy się jeszcze. Czy pan wyjechał sam z Almaden?
 — Tak jest — odparł szybko.
 — Przypominam sobie jednak, że dawał pan znak komuś, kto się znajdował za panem.
 — Być może, dobiegł mię jaki szmer i dlatego tylko się obejrzałem.
 — Być może. Ale dlaczego pan krzyczał tak głośno podczas ucieczki?
 — Ze... strachu.
 — Wyznanie to sprawia panu wielką przykrość, a wypowiada je sennor jedynie poto, żeby ukryć prawdę. Może był tam ktoś, kogo chciał pan ostrzec wołaniem? Zdziwiłbym się, gdybym spotkał tu pana samopas. Na

127