Strona:Karol May - The Player.djvu/132

gnąć wystawić na próbę bystrość młodego Indjanina, rzekłem:
 — Będziemy mogli wkrótce powrócić. Czy mój brat wie, po czem to poznaję?
 Yuma Shetar przypatrzył się tropom i odparł:
 — Nie widzę nic nowego.
 — Niech mój brat nie patrzy na ziemię, lecz na niebo!
 Wskazałem na sześć, czy siedem czarnych punktów, które daleko przed nami lawirowały w powietrzu, to wznosząc się, to opadając.
 — Uff, sępy! — zawołał mój towarzysz. — Krążą nad jednem i tem samem miejscem; widocznie leży tam padlina.
 — Nie, to nie padlina. Na padlinę rzucają się sępy odrazu; te zaś latają w powietrzu. Stąd wniosek, że stworzenie, które obrały sobie za zdobycz, oddycha jeszcze.
 Podjechawszy bliżej, ujrzeliśmy gromadę sępów, siedzących na ziemi i tworzących koło, w środku którego leżał — człowiek, zastygły w bezruchu.
 — Człowiek! — zawołał Mimbrenjo. — Zamordowany!
 — Właśnie, że żywy! Gdyby to był trup, sępy obsiadłyby go już dawno. Musiał się poruszać jeszcze przed chwilą.
 Ptaki wzleciały, skoro nadjechaliśmy. Znalazłszy się na miejscu, zeskoczyliśmy z koni.
 — Wielki Boże! — zawołałem, rzuciwszy okiem na nieszczęśliwego. — Czy to możliwe?! To jeden z tych, których mamy ratować, — wyjaśniłem towarzyszowi moje zdziwienie, klękając przy rannym, żeby go opatrzyć.

132