Strona:Karol May - The Player.djvu/135

 — Słusznie. To jedyny emigrant, któremu zwierzyłem się z moich podejrzeń.
 — Wobec tego również jedyny, który uszedł losu reszty robotników. Old Shatterhand wie oczywiście, kto go zranił?
 — Weller i jego towarzysz. Drugi karabin należał do Herkulesa. — Tak się mianowicie ranny nazywa. — Gdy przyjdzie do siebie, opowie nam wszystko. Jak sądzi mój brat, kiedy odzyska przytomność?
 — Nie mogę wiedzieć dokładnie. Ten olbrzym ma bardzo twardą czaszkę; każda inna pękłaby od takiego uderzenia; kto jednak może powiedzieć, w jakim stanie znajduje się jego mózg? Cieszyłbym się, gdyby przyszedł do przytomności, gdyż był w Almaden i mógłby nas o wszystkiem objaśnić.
 — Jak widać, moje ostrzeżenie pobudziło go przecież do bacznej uwagi, gdyż inaczej byłby podzielił los innych. Uciekł, a Weller i jego towarzysz ruszyli w pościg. To jasne.
 — Tak. Ale nietylko ten powód zmusił ich do opuszczenia Almaden.
 — Naturalnie. Zapewne czekali na transport z wielką niecierpliwością, a ponieważ nie nadszedł na czas, więc wyjechali na spotkanie. Gdyby chcieli tylko Herkulesa doścignąć, byliby zawrócili, dokonawszy dzieła.
 — Sądzę tak samo. Czy mój brat nie zechciałby pomówić z Wellerem? Może warto usłyszeć, co powie o rannym.
 Chętnie wezwaniu temu uczyniłem zadość, gdyż sam byłem ciekaw, czy jeniec poczyni teraz jakie zeznania. Dla oszczędzenia czasu zaczekałem, dopóki nie

135