Strona:Karol May - The Player.djvu/17

 — A więc nie tutaj w Ures, po prawnem zatwierdzeniu kupna?
 — Przedtem jeszcze, zaraz po naszem uwolnieniu. Sumę wypłacił mi w pięknych okrągłych dukatach. A czy ta okoliczność, że nie czekał, aż stanie się prawnym właścicielem hacjendy, nie świadczy o jego dobrem sercu i uczciwości?
 — Mam nadzieję, że go tu jeszcze zastanę?
 — Nie; wyjechał wczoraj.
 — Dokąd?
 — Naturalnie do hacjendy. Musisz się więc tam udać, sennor, jeśli masz zamiar przeprosić go za niesłuszne kalumnje.
 — Czy wiesz pan na pewno, że pojechał do hacjendy?
 — Tak. Dokąd zresztą miałby się udać? Chciał rozpocząć natychmiast odbudowę posiadłości.
 — Wszystkiego tam brak ku temu. Prawdopodobnie więc w Ures zaopatrzył się w środki?
 — Co miał zabrać?
 — Naprzód robotników.
 — Ma ich. Są tam pańscy ziomkowie.
 — Czy narzędzia również? Stare spaliły się na pewno. A potrzeba nasion, zapasów żywności. Nie obejdzie się bez murarzy, cieśli, innych rzemieślników. A materjały budowlane do nowych baraków? Czy zabrał to wszystko?
 — Nie pytałem i nic mnie to nie obchodzi; hacjenda nie należy teraz do mnie. Wiem tylko, że odjechał.
 — Pewnie natychmiast po zatwierdzeniu kupna?
 — Tak; nie zabawił nawet godziny dłużej.
 — Czy odjechał sam?

17