Strona:Karol May - The Player.djvu/29

 Wskazała ręką na bujający się hamak, na którym przed chwilą spoczywał hacjendero.
 — Winnetou nie jest kobietą — odpowiedział wódz. — Nie zwykł leżeć na matach i prawić o swoich czynach!
 Poprosiła więc mnie, abym opowiedział o tych ciekawych wydarzeniach. Pusłuchałem, podając zwięźle zaszłe wypadki i wysuwając na pierwszy plan Apacza. Gdy skończyłem, zawołała zachwycona:
 — Zupełnie, jak w romansie! Tak; gdzie zjawia się wódz Apaczów, Winnetou, tam nie brak bohaterskich czynów i przygód. Gdybym była mężczyzną, nie opuszczałabym Winnetou w żadnem niebezpieczeństwie!
 — A Winnetou byłby skwaw, gdyby pozwolił na coś podobnego — odparł Indjanin, obracając się na pięcie, aby opuścić pokój. Pochwała z ust rozpróżniaczonej kobiety przejmowała go odrazą.
 — Co mu się stało? — spytała sennora. — Czy zawsze jest w tak zgryźliwym humorze?
 — Nie; jeśli jednak go rozdrażnić, potrafi dać się we znaki — objaśniłem z uśmiechem. — Komplementy pani są w stanie przepędzić Apacza poza góry i lasy. Jeśli chcesz go sennora zatrzymać, zachowaj ciszę i nie patrz na niego.
 — Postaram się, jeśli zechce mi pan wyświadczyć małą przysługę. Kiedy sennor odjeżdżasz?
 — Jutro.
 — Gdzie zamieszkasz?
 — Nie wiem jeszcze.
 — Łatwo pan znajdzie odpowiednie pomieszczenie dla siebie; co się tyczy Winnetou, zapraszam go i daję

29