Strona:Karol May - The Player.djvu/34

szym razem; a teraz rozważcie, czy ja nie mam prawa zgóry traktować, czy nie mam prawa pociągnąć was do odpowiedzialności! Szukałem u was opieki nad wychodźcami, a odprawiono mię z kwitkiem. Wy zaś zatwierdzając kupno, wydaliście tych biedaków w ręce złoczyńcy. Powiedzcie mi więc, jak wobec tego powinienem właściwie postąpić?
 Na to nikt nie odpowiedział. Wtem drzwi się uchyliły i Apacz, zajrzawszy przez skrzydło, zapytał:
 — Czy mój brat gotów? Winnetou nie ma ochoty dłużej tutaj przebywać.
 Szybko podszedł do niego hacjendero, ujął za rękę i prosił:
 — Niech pan wejdzie jeszcze raz, sennor! Proszę pana o to usilnie. Sennor wie, że bez pańskiej rady nic nie pocznę.
 Apacz wszedł do pokoju; zmierzył go wzrokiem poważnym i rzekł:
 — Czy blada twarz podziękowała memu bratu Shatterhandowi?
 Był to znowu przykład, jak dalece zgadzały się nasze myśli. W krótkiem pytaniu Apacz wyraził to samo, co przed chwilą tak długo wykładałem hacjenderowi.
 — Nie miałem jeszcze sposobności. Przecież tyle spraw jest do omówienia, — brzmiało usprawiedliwienie hacjendera. — Chcecie zostać w Ures do jutra?
 Winnetou potwierdził skinieniem głowy.
 — A tymczasem możnaby wiele zdziałać. Każda chwila droga! — nalegał Pruchillo.
 — Rzecz najważniejsza, aby nasze konie wypoczęły

34